Długo zastanawiałam się Netkobiety

Długo zastanawiałam się Netkobiety czy napisać, ale stwierdziłam, że tak - ku przestrodze dla innych, aby nie kochać ślepo i przede wszystkim zacząć szanować siebie.
Zastanawiam się cały czas czy żałować tych lat czy nie - bo jednak jakieś doświadczenia mam i teraz przynajmniej wiem, czego oczekiwać od przyszłego partnera, na co mogę mu pozwolić i gdzie są granice.
Wiem, że niektórym wydam się głupia lub naiwna, ale cóż byłam KKZB a my mamy to do siebie, że drugi człowiek jest dla nas na pierwszym miejscu a że są to często żli wykorzystujące nasze dobre serce osobniki to już inna sprawa.
A więc moja historia jest następująca:
Będąc nastolatką zakochała się o 7 lat starszym studenciku byłam nim zafascynowana imponował mi pod każdym względem. Po trzech latach znajomości będąc na 1 roku studiów okazało się, że jestem w ciąży. Cóż musiałam zrezygnować ze studiów dziennych i kończyć edukację w trybie zaoczny. Na tamtą chwilę nie wiedziałam jeszcze, co mnie czeka i jaki horror przeżyję.
Mój przyszły mąż zaręczył się ze mną na deptaku w rynku miasta, w którym mieszkamy dając mi najpierw jeden a później drugi pierścionek zaręczynowy (najprawdopodobniej były to pierścionki jego matki i nie był zdecydowany, który mi dać). Ślub został zorganizowany przez moich rodziców - takie skromne przyjęcie dla bliskiej rodziny i znajomych. Było miło do chwili, kiedy skończyła się imprezka mój już małżonek stwierdził, że nie zostaje ze mną u moich rodziców tylko wraca ze swoją chorą mamą ( miała stwierdzony nowotwór) do domu, bo ona się źle czuje. Było mi przykro, ale cóż kochałam go i równocześnie współczułam teściowej.
Całą ciąże mieszkałam z rodzicami, bo on, jako wieczny student nie był w stanie zagwarantować nam żadnego lokum. Chcę zaznaczyć, że przez wiele lat małżeństwa sama starałam się o mieszkanie socjalne z miasta, (ale to inna historia) i to nie jest tak, że ja nic nie robiłam w tej sprawie.
Nasze dziecko rodziliśmy razem, mimo iż do ostatniej chwili nie wiedziałam czy przyjdzie. Pamiętam jak urodziłam córkę położna powiedziała mi, że mam wspaniałego męża - tak, bo trzymał dziecko na sali porodowej i płakał jak małe dziecko a to naprawdę było wzruszające.
Wracając ze szpitala do domu dowiedziałam się, że teraz zamieszkamy u teściowej zgodziłam się, bo specjalnie nie miałam wyjścia po za tym zostałam zapewniona, że to przejściowe - tylko, że trwało to 15 lat.
Pierwsze lat mieszkania z moim mężem jego matką, ciotką i dzieckiem na 30 m kw. było koszmarem. Zostało ustalone (bez mojego zdania), że dziecko będzie z teściową i ciotką męża a my zamieszkamy w pokoju 8 m kw. przerobionego z kuchni ( to była kawalerka). Najciężej było mi jak córka zachorowała (była bardzo chorowitym dzieckiem) zdarzały się sytuacje, że nie mogłam pójść do córki, bo było późno a teściowa była bardzo zmęczona a po za tym ona się zajmie dzieckiem i czego ja właściwie chcę przecież oni chcą mi pomóc. To samo było ze spacerami z dzieckiem, kiedy zbierałam się do wyjścia nagle dowiadywałam się, że teściowa idzie a ja w tym czasie mogę zrobić coś dla siebie. Zawsze wzbudzano we mnie poczucie winy, że przecież oni mi pomagają a ja jestem niewdzięczna, więc ustępowałam. Pamiętam jak wracałam z pracy do domu, (bo musiałam iść do pracy jak dziecko skończyło dwa lat - mimo iż bardzo często chorowała ? byłam darmozjadem, który nic nie robi) to zawsze zamykano przede mną drzwi do pokoju gdzie było dziecko ? to było dla mnie straszne, ale pewnego dnia przełamałam się i powiedziałam dość nikt nie będzie zamykał przede mną drzwi. No i miałam za swoje ( przez to że wyraziłam swoje niezadowolenie) chciano ze mnie zrobić nieodpowiedzialną wariatkę i furiatkę, która niepotrzebnie lata z dzieckiem po lekarzach i czepia się wszystkich, którzy chcą jej tylko pomóc.
I tak przez wiele lat pracowałam, dokształcałam się uczestnicząc w różnych kursach i szkoleniach wyszłam do ludzi, którzy otworzyli mi oczy i powiedzieli, że trzeba być trochę egoistą i pomyśleć o sobie robiłam to również żeby wyrwać się z tego chorego domu kosztem dziecka (naszczęście nadrabiamy to teraz - choć jest bardzo trudno).
Pamiętam jak miałam uroczyste rozdanie dyplomów inżynierskich mój mąż musiał jechać biedak na jakieś szkolenie on zawsze traktował moje sukcesy jak swoją porażkę, zawsze obwiniał mnie za swoje niepowodzenia.
Generalnie mój małżonek to wieczny student a koledzy wciąż ci sami i równie beznadziejni jak on. Mąż miał przyzwolenie zarówno swojej matki jak i moje (niestety) na swoje drugie życie - co mogłam zrobić nic a na pytanie gdzie idziesz słyszałam ?nie twoja sprawa?. Mąż niejednokrotnie wyzywał mnie (zwłaszcza jak nie pracowałam po urodzeniu dziecka) a dwukrotnie nawet zdarzyło się, że mnie poszarpał zostawiając ślady. Powiedziałam mu wtedy, że jeśli podniesie na mnie jeszcze raz rękę to pożałuje i więcej tego nie uczynił. Cóż pozwalałam mu na to, bo nie widziała wyjścia z tej sytuacji do rodziców nie chciałam wrócić, ponieważ oni wierzyli bardziej mojemu mężowi (on był zawsze taki miły dla moich rodziców, mimo iż widzieli się z nim w ciągu 15 lat naszego małżeństwa z 20 razy ) a sama nie dałabym rady z niepełnosprawnym ruchowo dzieckiem. Trudno było przekonać rodziców, jaki mój mąż jest naprawdę zwłaszcza, że mam rodzeństwo, które mieszkało z rodzicami po za tym mąż pomagał mojemu tacie w prowadzeniu jego firmy.
Los jednak uśmiechnął się do mnie, kiedy moi rodzice zdecydowali się kupić mieszkanie i pozwolili nam tam zamieszkać, mimo iż mam rodzeństwo, które też chętnie by tam zamieszkało. Ponad rok czasu mój małżonek nie widział możliwości zamieszkania tam ? no cóż teraz nie dziwię się, dlaczego. Po przeprowadzce wytrzymał biedak 1, 5 miesiąca na ?naszym? robił już takie głupie rzeczy i prowadził ze mną głupie dyskusje, że nie miałam wątpliwości i nie myliłam się w 15 rocznicę naszego ślubu mój małżonek wysyłam bardzo obszerne, sms-y do swojej kochanki o bardzo jednoznacznej treści, które kilka dni później odkryłam. To był początek końca.
Nie jesteśmy ze sobą 8 miesięcy było bardzo ciężko nawet myślałam żeby mu wybaczyć chciałam umrzeć a teraz Boże, jaka ja byłam głupia.
Na początku małżeństwa tłumaczyłam go, że nie ma wzorców, bo jego ojciec zostawił jego matkę jak była w ciąży a matka przelała na niego całą miłość, kocha go bardzo ślepo i kryła jego drugie oblicze nawet teraz chroni syna (skutecznie nie odebrał pozwu o alimenty). Trwałam w tym również, bo teściowa była chora, co się potem okazało, że to wielki blef i przesada, ale cóż to tak jest z KKZB, które są bardzo wrażliwe na czyjeś nieszczęścia.
On zawsze był dobry dla córki i tak naprawdę to mnie przy nim trzymało. Zawsze kupował jej wszystko, czego chciała rozpieszczał ją, aby zatkać jej usta jak wychodził na kolejną balangę lub wyjeżdżał na ?szkolenie?. Ja byłam tym gorszym rodzicem, który chodził po lekarzach i szpitalach gdzie dziecko doznawało ?krzywdy? byłam od czarnej roboty. Ale również to ja, co roku od 4 r.ż. wyjeżdżałam z córką na mój koszt w góry, aby wyrwać ją z warunków bytowo-socjalnych, które był w stanie zagwarantować jej ojciec. Mój mąż pewnie uważał, że jak on mógł się wychować w takich warunkach to jego córka też tylko, że jego córka przez te warunki ciągle chorowała (astma w obserwacji a obecnie choroba autoimmunologiczna), bo w mieszkaniu był zaduch, smród, robactwo i generalnie ubóstwo. I kto by pomyślał, że to wszystko miało miejsce w rodzinie, w której wszyscy oprócz dziecka mają wyższe wykształcenie.
Przygotowywałam się do tego rozstania od kilkunastu lat, ale dopiero w 2008 roku postanowiłam ustanowić rozdzielność majątkową potem zmieniłam pracę, zrobiłam studia podyplomowe i najważniejsze wyszłam do ludzi. Pamiętam jak w trakcie małżeństwa modliłam się żeby miał kochankę i do niej odszedł, ? co musiałam wtedy przeżywać żeby mieć takie myśli. Jest dużo kwestii, których tu nie poruszyłam, bo jest tego zbyt wiele w końcu to przeżycia 15 lat. Jestem pewna, że mąż zdradzał mnie z różnymi kobietami, ale nie miałam konkretnych dowodów a i możliwości logistyczne żadne po za tym choroby córki zawsze zwalały mnie z nóg i tak naprawdę nie miałam siły i ochoty go śledzić.
Mam wielu przyjaciół, którzy znają moją sytuację od początku to oni zawsze mnie wspierali i wspierają a i moje pamiętniki, które pisałam przez całe życie. To naprawdę bardzo dobra forma samo - psychoterapii ? bardzo polecam.
Co właściwie chciałam swoją historią uświadomić może to, że jeśli nie widzi się wyjścia z sytuacji to trzeba choćby marzyć, że kiedyś będzie lepiej i małymi kroczkami iść do przodu a wtedy dojdzie się do celu. Często zapominamy o sobie o tym żeby zacząć się po prostu szanować. Tak naprawdę na tym jednym facecie świat się nie kończy a jak mówi, że nie kocha, nie chce nie potrafi to po prostu trzeba dać sobie z nim spokój, bo jeśli był w stanie to powiedział to znaczy, że tak jest i nikt i nic tego nie zmieni.
Cierpimy, bo rozstanie to zawsze porażka, ale na szczęście czas leczy rany i później nie boli to już tak bardzo a z czasem może nawet szybko uda nam się wybaczyć a wtedy naprawdę lepiej się żyje.
Moja córka powiedziała mi ostatnio, że ludzie dzielą się na głupich i mądrych.
Głupi to tacy którzy wybaczają i zapominają.
Mądrzy to tacy którzy wybaczają i nie zapominają.

Tulokset (suomi) 1:

Pitkään olen miettinyt, onko Netkobiety kirjoittaa, mutta tajusin kyllä varoitus muille ei rakastaa sokeasti, ja ennen kaikkea alkaa kunnioittamaan toisiaan.Onkohan koko ajan Valitettavasti nämä vuosia tai ei-kuitenkin, koska mitään kokemusta olen, ja nyt ainakin tiedän, mitä odottaa tuleva kumppani missä ovat rajat ja mitä siihen on varaa.Tiedän, että jotkut viettää kuin tyhmä tai naiivi, mutta No olin KKZB ja meillä on itsellesi, että toinen mies on meille ensimmäinen paikka ja että ne ovat usein żli käyttäen hyväsydäminen yksilöiden on toinen asia.Joten minun tarinani on seuraava: On teini-ikäinen laski noin 7 vuotta vanha, ihastuin se studenciku minuun kaikin tavoin. Kun kolme vuotta tuntemus on 1 vuosi tutkimuksessa todettiin, että olen raskaana. No minulla oli erottava, tutkimuksissa ja lopettaa yksipuolisen tilassa. Tuolloin en tiedä vielä, mitä odottaa minua, ja miten olen selvinnyt kauhu. Minun tuleva mieheni menin kihloihin kanssani kävelykadulla vanhankaupungin markkinoiden, jossa annamme minulle ensin yksi ja sitten toinen kihlasormus (todennäköisesti nämä olivat hänen äitinsä renkaat ja ei ole määritetty, joka antaa minulle). Häät järjestivät vanhemmille-tällainen vaatimaton osapuolen lähisukulaisia ja ystäviä. Oli mukava hetki, jolloin se lopetti puolisoni jo imprezka todettu, että on ole kanssani vanhempani vain tulee takaisin hänen sairas äiti (hän oli löytänyt kasvain) talo koska hän tuntee bad. Olen pahoillani, mutta minä rakastin sitä, ja samaan aikaan sydäntäni vain särki Noomille.Koko raskauden asuin vanhempieni kanssa, koska hän, kuten National Lampoon ei voi taata mitään majoitusta. Haluan huomauttaa, että monta vuotta, että avioliitto, yritin sosiaalisen kahden kaupunki, (mutta se on toinen juttu) ja se ei ole kuin, että en tehnyt mitään tässä tapauksessa. Baby rodziliśmy yhdessä, vaikka en tiennyt vasta viime hetkellä onko hän tulee. Muistan, miten olin syntynyt tytär kätilö kertoi minulle, että minulla on ihana aviomies-kyllä, koska hän piti vauva synnytyssaliin ja itki kuin pieni vauva, ja oli todella koskettavaa.Palattuaan sairaalasta kotiin, opin että nyt zamieszkamy u äiti suostuin, koska en erityisesti ollut mitään ongelmia sen jälkeen, olin varma, että tämä väliaikainen, vain että se kesti 15 vuotta.Huoneisto mieheni kanssa ensimmäisen vuoden äiti, täti ja lapsen 30 neliömetriä. Se oli painajainen. On osoitettu (ilman minun mielestäni) että lapsi on anoppi ja tätinsä miehensä ja zamieszkamy huone 8 neliömetriä. muuntaa keittiö (se oli Yksiö). Eniten olin sairas tytär (hän oli hyvin sairaalloinen lapsi) olivat tilanteita, että en voinut mennä hänen tyttärensä, koska oli myöhä ja anoppini oli hyvin väsynyt ja sen jälkeen hän huolehtii lapsen ja mitä todella haluan koska he haluavat auttaa minua. Se oli sama kävely lapsen kanssa, kun se otti minua menemään ulos yhtäkkiä sain selville, että anoppini menee ja tällä hetkellä teen jotain itse. Aina wzbudzano minussa tunne syyllisyyttä, että onhan ne auttavat minua ja olen kiittämätön, niin ustępowałam. Muistan, miten olin töistä kotiin, (koska minun piti mennä töihin lapsena yli kaksi vuotta, vaikka se hyvin usein kärsivät? olin darmozjadem, että ei mitään) on aina suljettu ovi edessäni huoneeseen jossa oli lapsena? Se oli kauheaa, mutta eräänä päivänä przełamałam ja sanoi, ettei kukaan Sulje ovi edessäni. No, olin sen (se, että tein sen tyytymättömyytensä) he halusivat minun tehdä vastuuttomia wariatkę ja furiatkę, jotka tarpeettomasti vuotta lapsen jälkeen lääkärit ja tarttuu kaikille, jotka haluavat auttaa häntä.Ja niin monta vuotta työskentelin dokształcałam osallistua erilaisia koulutuksia ja lähdin ihmisiä, jotka avasivat silmäni ja he sanoivat, että sinun täytyy olla hieman itsekäs ja ajatella itse tein sen hyvin murtaa pois potilaan kotona kustannuksella lapsi (onneksi kuroa umpeen se nyt-vaikka se on hyvin vaikeaa). Muistan, miten olin seremoniallinen myöntäminen tutkintotodistusten Engineering, mieheni piti ajaa köyhän koulutusta hän käsitellään aina minun menestys epäonnistuminen, aina syyttää minua hänen vika.Yleensä oma puoliso on ikuinen opiskelija ja kollegat ovat edelleen samat ja yhtä hyvin heikko. Aviomies had suostumusta äitinsä ja (valitettavasti) on sinun toinen elämä-mitä voisin tehdä mitään ja siitä, mihin mennä, kuulin? ei asia? Hänen miehensä usein haastoi minut (varsinkin, kun se ei toimi kun lapsen syntymän) ja kahdesti jopa tapahtui, joka sai minut poszarpał jää jälkiä. Sanoin hänelle sitten, jos nostat minut jälleen kätesi sen olevan anteeksi ja ei-tehdyksi. No olkoon, koska olen nähnyt tietä ulos tilanteesta vanhemmille halua mennä takaisin, koska he uskoivat enemmän mieheni (hän oli aina niin kivaa minun vanhempien, vaikka he ovat nähneet hänet avioliittomme 20 kertaa 15 vuoden aikana) ja does ei itse antaisin neuvoston vammaisten, jotka ovat lapsen. Se oli vaikea vakuuttaa vanhemmille, että mieheni on todella erityisesti koska minulla on sisaruksia, jotka asuivat vanhempiensa kanssa sen jälkeen, hänen miehensä oli auttaa isäni harjoittaessa liiketoimintaansa.Los jednak uśmiechnął się do mnie, kiedy moi rodzice zdecydowali się kupić mieszkanie i pozwolili nam tam zamieszkać, mimo iż mam rodzeństwo, które też chętnie by tam zamieszkało. Ponad rok czasu mój małżonek nie widział możliwości zamieszkania tam ? no cóż teraz nie dziwię się, dlaczego. Po przeprowadzce wytrzymał biedak 1, 5 miesiąca na ?naszym? robił już takie głupie rzeczy i prowadził ze mną głupie dyskusje, że nie miałam wątpliwości i nie myliłam się w 15 rocznicę naszego ślubu mój małżonek wysyłam bardzo obszerne, sms-y do swojej kochanki o bardzo jednoznacznej treści, które kilka dni później odkryłam. To był początek końca.Nie jesteśmy ze sobą 8 miesięcy było bardzo ciężko nawet myślałam żeby mu wybaczyć chciałam umrzeć a teraz Boże, jaka ja byłam głupia.Na początku małżeństwa tłumaczyłam go, że nie ma wzorców, bo jego ojciec zostawił jego matkę jak była w ciąży a matka przelała na niego całą miłość, kocha go bardzo ślepo i kryła jego drugie oblicze nawet teraz chroni syna (skutecznie nie odebrał pozwu o alimenty). Trwałam w tym również, bo teściowa była chora, co się potem okazało, że to wielki blef i przesada, ale cóż to tak jest z KKZB, które są bardzo wrażliwe na czyjeś nieszczęścia. On zawsze był dobry dla córki i tak naprawdę to mnie przy nim trzymało. Zawsze kupował jej wszystko, czego chciała rozpieszczał ją, aby zatkać jej usta jak wychodził na kolejną balangę lub wyjeżdżał na ?szkolenie?. Ja byłam tym gorszym rodzicem, który chodził po lekarzach i szpitalach gdzie dziecko doznawało ?krzywdy? byłam od czarnej roboty. Ale również to ja, co roku od 4 r.ż. wyjeżdżałam z córką na mój koszt w góry, aby wyrwać ją z warunków bytowo-socjalnych, które był w stanie zagwarantować jej ojciec. Mój mąż pewnie uważał, że jak on mógł się wychować w takich warunkach to jego córka też tylko, że jego córka przez te warunki ciągle chorowała (astma w obserwacji a obecnie choroba autoimmunologiczna), bo w mieszkaniu był zaduch, smród, robactwo i generalnie ubóstwo. I kto by pomyślał, że to wszystko miało miejsce w rodzinie, w której wszyscy oprócz dziecka mają wyższe wykształcenie. Przygotowywałam się do tego rozstania od kilkunastu lat, ale dopiero w 2008 roku postanowiłam ustanowić rozdzielność majątkową potem zmieniłam pracę, zrobiłam studia podyplomowe i najważniejsze wyszłam do ludzi. Pamiętam jak w trakcie małżeństwa modliłam się żeby miał kochankę i do niej odszedł, ? co musiałam wtedy przeżywać żeby mieć takie myśli. Jest dużo kwestii, których tu nie poruszyłam, bo jest tego zbyt wiele w końcu to przeżycia 15 lat. Jestem pewna, że mąż zdradzał mnie z różnymi kobietami, ale nie miałam konkretnych dowodów a i możliwości logistyczne żadne po za tym choroby córki zawsze zwalały mnie z nóg i tak naprawdę nie miałam siły i ochoty go śledzić.Mam wielu przyjaciół, którzy znają moją sytuację od początku to oni zawsze mnie wspierali i wspierają a i moje pamiętniki, które pisałam przez całe życie. To naprawdę bardzo dobra forma samo - psychoterapii ? bardzo polecam. Co właściwie chciałam swoją historią uświadomić może to, że jeśli nie widzi się wyjścia z sytuacji to trzeba choćby marzyć, że kiedyś będzie lepiej i małymi kroczkami iść do przodu a wtedy dojdzie się do celu. Często zapominamy o sobie o tym żeby zacząć się po prostu szanować. Tak naprawdę na tym jednym facecie świat się nie kończy a jak mówi, że nie kocha, nie chce nie potrafi to po prostu trzeba dać sobie z nim spokój, bo jeśli był w stanie to powiedział to znaczy, że tak jest i nikt i nic tego nie zmieni. Cierpimy, bo rozstanie to zawsze porażka, ale na szczęście czas leczy rany i później nie boli to już tak bardzo a z czasem może nawet szybko uda nam się wybaczyć a wtedy naprawdę lepiej się żyje.
Moja córka powiedziała mi ostatnio, że ludzie dzielą się na głupich i mądrych.
Głupi to tacy którzy wybaczają i zapominają.
Mądrzy to tacy którzy wybaczają i nie zapominają.

Tulokset (suomi) 2:

Pitkä Mietin Netkobiety tai kirjoittaa, mutta huomasin, että niin - kuin varoitus muille ei rakastaa sokeasti ja ennen kaikkea alkavat itsekunnioitusta.
Ihmettelen koko ajan tai pahoillani näiden vuosien tai ei - koska kuitenkaan jonkin verran kokemusta minulla on nyt ainakin tiedän, mitä odottaa tulevaisuudessa kumppani, mitä hän voi varaa ja missä ovat rajat.
Tiedän, että jotkut toimittaa tyhmä tai naiivi, mutta mitä minä KKZB ja olemme sen itse, että toinen henkilö on meille ensimmäinen paikka ja että ne ovat usein vihainen hyödyntämällä hyväsydäminen yksilöt on toinen asia.
Ja niin tarinani on seuraavanlainen:
Koska teini rakastunut seitsemän vuotta vanhempi studenciku olin kiehtoi se teki minuun joka suhteessa. Kolmen vuoden olemisesta kielitaito yhdessä opiskeluvuoden, kävi ilmi, että olen raskaana. No Jouduin luopumaan päätoimista opiskelua ja lopettaa koulutuksen oletustilassa. Sillä hetkellä en tiennyt vielä, mitä odottaa ja mitä kauhu hengissä.
Oma tulevan miehensä mukana minua kävelykadulla markkinoiden kaupunki, jossa elämme antaa minulle ensimmäinen ja sitten toinen kihlasormus (todennäköisesti Renkaat olivat hänen äitinsä ja ei ollut todennut, että antaa minulle). Häät järjestivät vanhempani - vaatimaton osapuolen lähisukulaisia ​​ja ystäviä. Se oli mukavaa kunnes hän valmis jopa puolueen jo mieheni sanoi, että ei ole minun vanhempieni juuri palannut hänen sairas äiti (hän oli syöpä havaitaan) talolle, koska hän tunsi huonosti. Olin pahoillani, mutta mitä rakastin häntä ja samalla pahoillani anoppinsa.
Koko raskauksia asui vanhempiensa, koska hän, kuten ikuinen opiskelija ei pystynyt takaamaan meille mitään maa. Haluan huomauttaa, että monta vuotta avioliiton hän yritti sosiaalisen asuntotuotannon päässä kaupungin, (mutta se on toinen tarina), ja se ei ole niin en tein tässä tapauksessa.
Lapsemme olivat syntyneet yhdessä, vaikka viime kerralla en tiedä tai tulee. Muistan, kun minä synnytti tyttären kätilö kertoi minulle, että minulla on ihana aviomies - kyllä, koska olin kantamaanvastuu toimitukseen huoneessa ja huusi kuin vauva ja se todella liikkui.
Palataan kotiin sairaalasta, olen oppinut, että nyt asuvat äiti-sovittu, koska erityisesti Minulla ei ollut poistua sen jälkeen, olin varma, että se oli väliaikainen - vain että se kesti 15 vuotta.
ensimmäisinä vuosina asunto mieheni äitinsä, täti ja lapsi 30 m². m oli painajainen. On perustettu (ilman minun virke), että lapsi on kanssa anoppinsa ja miehensä täti ja me elää rauhassa 8 m². M työstetty keittiöstä (se oli studio). Vaikein asia minulle tytär sairastui (hän oli hyvin sairaalloinen lapsi) oli tilanteita, että en voinut mennä hänen tyttärensä, koska se oli myöhässä ja anoppinsa oli hyvin väsynyt ja sen jälkeen hän hoitaisi lasta ja mitä minä todella haluavat vielä he haluavat auttaa minua. Se oli sama kävelee lapsi, kun hän alkoi lähteä yhtäkkiä kuulla, että menossa anoppi ja minä tällä hetkellä voin tehdä jotain itsellesi. Aina innoissaan minua tuntemaan syyllisyyttä siitä kun he auttavat minua ja olen kiittämätön, niin huonompi. Muistan, kun tulin töistä kotiin (koska minun piti mennä töihin, koska lapsi on yli kaksi vuotta - huolimatta siitä, että hyvin usein sairas? Olin loinen, joka ei tee mitään) on aina suljettu ovi minut huoneeseen, jossa oli lapsi? se oli kauhea minulle, mutta eräänä päivänä hajosi ja sanonut tarpeeksi kukaan sulki oven minua. No, minä hänen (se, että minä ilmaissut tyytymättömyyteni) halusi tehdä minulle vastuuton hullu ja hulluksi naiseksi, joka tarpeettomasti vuotta lapsen kanssa lääkäreille ja tarttuu kaikkiin, jotka haluavat hänen vain auttaa.
Ja niin monta vuotta olen työskennellyt ylimääräisiä pätevyys osallistuville eri kursseja ja koulutusta menin ulos ihmisiä, jotka avasi silmäni ja kertoi, että hän tarvitsi olla hieman itsekäs ja ajatella itseäni Tein tämän myös päästä pois tästä sairas talo kustannuksella lapsi (fortunatly kuroa umpeen nyt - vaikka se on hyvin vaikeaa).
Muistan kun olin juhlallinen valmistumisen tekniikan minun huono miehensä oli mennä jonkin verran koulutusta hän aina kohdellut onnistumisia hänen tappion, aina syyttää minua heidän epäonnistumisia.
Kaiken mieheni on ikuinen opiskelija ja kaverit ovat edelleen samat, ja kuin toivoton kuin hän on. Mieheni oli suostumus sekä hänen äitinsä ja minun (valitettavasti) sen Second Life - voisin tehdä mitään ja kysymys siitä, missä menet kuulen? Ole sinun juttusi?. Mieheni toistuvasti haastoi minut (varsinkin kun en toimi synnytyksen jälkeen) ja kahdesti jopa tapahtunut runnelleiden minua jättämättä jälkiä. Sanoin hänelle, niin että jos nostaa omasta jälleen pahoillani ja ei. No, minä anna hänen tehdä sitä, koska hän ei voinut nähdä ulos tästä tilanteesta ja vanhempani eivät halua palata, koska he uskoivat enemmän mieheni (hän oli aina niin kiva vanhempani, vaikka he olivat nähneet hänet 15 vuotta avioliittomme 20 kertaa ) ja hän ei anna neuvoja fyysisesti vammaisen lapsen. Se oli vaikea vakuuttaa vanhemmille, että mieheni on todella varsinkin kun minulla on sisaruksia, jotka asui vanhempiensa jälkeen mies auttoi isäni juoksevan hänen yrityksensä.
Mutta kohtalo hymyili minulle kun vanhempani päättivät ostaa asunnon ja anna meidän siellä elää, vaikka minulla on sisaruksia, jotka myös innokkaita asuvat siellä. Yli vuoden ajan mieheni ei nähnyt mahdollisuuden elää siellä? No nyt en ihmettele miksi. Muuton jälkeen kesti huono 1, 5 kuukautta? Meidän? hän oli tehnyt niin typerä juttu ja juoksi minulle typerää keskusteluja että minulla ei ollut epäilystäkään, ja en ollut väärässä 15. vuosipäivää meidän häät, mieheni lähettää hyvin laaja tekstiviestejä hänen rakastajattarensa hyvin rumaa, joka pari päivää myöhemmin huomasin. Se oli lopun alkua.
Emme ole yhdessä kahdeksan kuukautta oli erittäin vaikea edes ajatellut hänelle anteeksi halusi kuolla ja nyt Jumala, kuinka olin tyhmä.
alussa avioliiton selitin hänelle, että ei ole mallia, koska hänen isänsä jätti äitinsä kuin hän oli raskaana ja hänen äitinsä kaadetaan hänelle kaikki rakkaus, rakastaa häntä hyvin sokeasti ja kätki toisen pinnan nytkin suojelee hänen poikansa (tehokkaasti ei saanut vaatia elatusapua). Kestävä myös koska anoppi oli sairas, kuten kävi ilmi, se oli iso bluffi ja liioittelua, mutta mitä niin on KKZB, jotka ovat hyvin herkkiä jonkun toisen epäonni.
Hän on aina ollut hyvä hänen tyttärensä ja se todella on pelissä Se piti. Olen aina ostanut hänelle kaiken hän hemmoteltu hänen tukkia suunsa ja katsoin seuraavan Balanga tai hän jatkoi koulutusta?. Olin pahin vanhempi, joka meni lääkäreille ja sairaaloille jossa lapsi kokee? Hurt? Olin likaisen työn. Mutta myös se olen minä, joka vuosi vuodesta 4-vuotiailla lapsilla Matkustin tyttäreni minun kustannuksellani vuoristossa vääntää sen eksistentiaalisesti-sosiaalisia oloja, ettei hän voinut taata hänen isänsä. Mieheni varmaan ajatteli, että miten hän voisi nostaa näissä olosuhteissa se ​​oli hänen tyttärensä tai vain, että hänen tyttärensä mukaan nämä edellytykset edelleen sairas (astman tarkkailu ja on tällä hetkellä autoimmuunisairaus), koska huoneisto oli löyhkä, löyhkä, syöpäläisiä, ja yleensä köyhyyttä . Ja kuka olisi uskonut, että kaikki tämä tapahtui perhe, jossa kaikki paitsi lapsella on korkeakoulutuksen.
Olen valmistautunut tähän erottamista useita vuosia, mutta vasta vuonna 2008 päätti perustaa varojen erillään pitämistä sitten vaihtanut työpaikkaa, en jatko-opintoja ja mikä tärkeintä sain kansalle. Muistan avioliiton aikana, rukoilin, että hänellä oli rakastajatar ja hänen vasemmalle ,? Jouduin sitten elää on tällaisia ​​ajatuksia. On olemassa paljon asioita, jotka toin tänne ei, koska se on tämä liian paljon lopulta se kokee 15 vuotta. Olen varma, että hänen miehensä pettänyt minua erilaista naista, mutta minulla ei ollut konkreettisia todisteita ja jopa logistiset valmiudet tahansa sen jälkeen tauti tytär aina zwalały minut pois jalkani enkä todellakaan ole voimaa ja halu seurata häntä.
Minulla on paljon ystäviä, jotka tietävät minun tilannetta Aluksi he aina tukenut minua ja tukee ja jopa minun muistelmia, jonka kirjoitin koko hänen elämänsä. Se on todella hyvä muoto itsensä - psykoterapia? Olen erittäin suositella.
Mitä todella halusivat hänen tarinansa voisi ymmärtää, että jos et näe ulospääsyä tilanteesta on on jopa unta, että jonain päivänä se on parempi ja pienin askelin eteenpäin ja sitten yksi tulee loppuun. Unohdamme usein itsestään alkamassa vain kunnioitusta. Itse asiassa, tämä yksi kaveri maailma ei pääty ja hän sanoo hän ei rakasta, ei halua ei voi yksinkertaisesti luopua hänelle, koska jos hän pystyi hän sanoi, että on sanoa, että se on, eikä kukaan eikä mikään ei muutu.
Me kärsimme koska jakaus on aina tappio, mutta onneksi, aika parantaa kaikki haavat ja myöhemmin se ei satuta aivan yhtä paljon ajan mittaan, jopa nopeasti voimme antaa anteeksi ja sitten todella parempi elää.
Tyttäreni kertoi minulle äskettäin, että ihmiset jakavat tyhmät ja viisaat.
Stupid ovat ne, jotka anteeksi ja unohtaa.
Viisaat ovat ne, jotka anteeksi ja unohtaa.

Tulokset (suomi) 3:

kauan, että netkobiety tai kirjoittaa, mutta sanoin kyllä - varoituksen muille ei rakasta sokeasti ja ennen kaikkea kunnioittamaan toisiamme.
mietin koko ajan tai katumusta näiden vuosien aikana tai ei -, koska kokemukseni on kuitenkin, ja nyt ainakin tiedän, mitä odottaa tulevilta kumppani, - päästä hänet, ja jos on olemassa rajoja.
-jotkut typerät tai naiivi, mutta olin kkzb ja saimme sen itse, se toinen mies on meille ensinnäkin, ja että he ovat usein huonosti käyttämällä meidän hyvä sydän näytteitä, on toinen asia.
ja niin tarina on seuraava:
teininä oleminen putosi noin 7 - vuotias, college poika, kiehtoi häntä teki minulle joka suhteessa.kolmen vuoden jälkeen, että 1 vuonna kävi ilmi, että olen raskaana. - minun täytyi lopettaa koulu ja mennä päivittäin koulutuksen mode oletusarvoisesti.tällä hetkellä en tiedä mikä minua odottaa ja mitä kauheaa elää.
tuleva mieheni on kihloissa kanssani kadulla kaupungissa, jossa elämme antaa minulle ensin, ja sitten toinen sormus (todennäköisesti ne ovat renkaat, hänen äitinsä ja ei ole määritetty, joka antaa minulle).häät oli järjestetty vanhempani - tällaiset juhlat läheistä perhettä ja ystäviä.se oli mukava hetki- milloin juhlat minun nyt mieheni sanoi, että ei ole minulle vanhempani vain takaisin sairasta äitiäsi (hän oli löytänyt syöpä) kotiin, koska hän on paha olo.olen pahoillani, mutta rakastin häntä ja samanaikaisesti säälin anoppi.
kaikkien raskauksia asuin vanhempieni kanssa, - koska hänkoska yliopisto ei kyennyt antamaan meille paikan.haluan huomauttaa, että monien vuosien ajan yritin paikan sosiaalinen kaupunki, mutta se on toinen tarina) ja en tehnyt mitään tässä tapauksessa.- meidän rodzili ś minun yhdessä, vaikka viimeksi, kun en tiennyt, jos hän tulee.muistan kun tyttäreni syntyi kätilö kertoi, että minulla on hyvä aviomies, - koska hän piti lapsen synnytyksessä ja itket kuin pieni vauva, ja se oli todella koskettavaa.
takaisin kotiin sairaalasta, olen oppinut, että elämme nyt anoppisi samaa mieltä, koska niitä ei ollut valinta, kaiken sen jälkeen, mitä olen ollut vakuuttunut siitä, että tämä siirtymäkauden vain